Op 17 en 18 juli is er een fysieke top van Europese regeringsleiders in Brussel. Nederland en Duitsland zijn het al weken niet eens over hoe het Europese herstelfonds eruit moet zien. Merkel en Macron kwamen in mei met een plan om de getroffen landen met subsidies te steunen, maar Nederland, Oostenrijk, Zweden en Denemarken willen dat de hulp alleen als lening wordt aangeboden. De ingrediënten voor een compromis zijn aanwezig, want ook de Europese meerjarenbegroting voor 2021-2027 wordt eind deze week besproken. Nederland wil niet dat haar nettobijdrage aan de Europese Unie stijgt als gevolg van Brexit en de Coronacrisis. Die toezegging is binne. Reken er maar op dat Rutte gaat tekenen bij het kruisje.
Per hoofd van de bevolking is Nederland op dit moment de grootste nettobetaler, maar dat betekent niet dat ons land meer invloed heeft. Sinds het vertrek van de Britten wordt Europa geregeerd door de as Berlijn-Parijs. De aanstaande onderhandelingen zijn er alleen om de overige landen af te kopen. Dictator Orban trekt zich bijvoorbeeld niets van Europa aan, maar stemt in ruil voor meer geld graag voor het plan. Dat bereik je met een grote mond. Maar wat Hongarije kan, kan Nederland ook. Wopke Hoekstra heeft er persoonlijk voor gezorgd dat we de korting mogen houden. Hij zette met zijn opmerking over de Italiaanse financiële buffers de zaak op scherp, net zoals Dijsselbloem het eerder deed. Je kan niet al je geld uitgeven aan drank en vrouwen en dan vragen om bijstand. Het kan wel, want Rutte gaat tekenen bij het kruisje.
Door de grote mond van Hoekstra blijft Nederland dus een korting houden van jaarlijks bijna 1 miljard. Daarvoor moeten we dus wel onze fiscale soevereiniteit inleveren. We geven Brussel meer mogelijkheden om geld te lenen op de kapitaalmarkt. Die leningen worden gedekt door de belasting die Brussel gaat heffen om de schuldenlanden te ondersteunen. We betalen straks dus achteraf. Maar eigenlijk betalen we twee keer. Door al die extra schulden moet de rente in de eurozone extreem laag blijven. De spaarders, beleggers in obligaties en de Nederlandse pensioenen mogen bloeden in de vorm van een negatieve reële rentevergoeding en daarbovenop dus nog een extra Europese belasting. Tekenen bij het kruisje, graag.
De eurozone is een divergerend systeem. Nu al is er een V-vormig herstel zichtbaar in de Noordelijke lidstaten en blijven de Zuidelijke lidstaten weer achter. Met de giften uit het herstelfonds gaan we zorgen dat landen als Italië weer een tijdje vooruit kunnen. Maar het is dweilen met de kraan open. Dat terwijl de Italianen zelf de rijkste inwoners van de eurozone zijn, het netto privévermogen per Italiaan is al snel twee keer zo hoog als in Duitsland. Beter belasting heffen en de Italiaanse staatsschuld verdwijnt als sneeuw voor de zon. De vraag om meer hervormingen is dan ook terecht. Solidariteit werkt twee kanten op. Nederland geeft geld en de Italianen gaan belasting heffen. Leuker kunnen we het niet maken. Door nu niet te hervormen komt het einde van de eurozone weer een stapje dichterbij. Maar voor financiële markten op korte termijn betekent meer geld altijd goed nieuws. Het maakt niet uit of het van de centrale bank of van de overheid komt. Dankzij monetaire financiering en de Moderne Monetaire Theorie is er straks toch geen verschil meer. Daarmee neemt de kans toe dat de inflatie op termijn gaat oplopen in de eurozone, waardoor spaarders, beleggers in obligaties en pensioenfondsen nog een keer betalen. In totaal dus drie keer, alleen omdat de Italianen hun belasting niet willen betalen. En toch gaan we gewoon tekenen bij het kruisje.
Photo by Adeolu Eletu on Unsplash