Voor de aandeelhouders van Wirecard is het einde oefening. Wirecard heeft nog wel Houlihan Lokey - een investment bank gespecialiseerd in herstructureringen - ingehuurd, maar waarschijnlijk is het zelfs daarvoor te laat. De klanten verlaten het zinkende schip en kredietlijnen worden afgesloten. Het bedrijf heeft bijna 2 miljard schuld, onder meer aan Commerzbank, ING, ABN Amro en LBBW, elk voor 200 miljoen. Dat is dus een schadepost van 400 miljoen euro voor de BV Nederland, want door de Coronacrisis zijn ook de Nederlandse banken de facto genationaliseerd. Mogelijk dat de aandeelhouders nu nog wat langer op het dividend moeten wachten. Barclays, Credit Agricole, DZ Bank en Loyds zijn elk goed voor 120 miljoen en dan volgen er ten minste nog 7 banken, elk voor posten kleiner dan 100 miljoen. Bank of China overweegt om de pijn maar meteen te nemen en haar deel (80 miljoen) maar volledig af te schrijven. Moody’s heeft de kredietwaardigheidsbeoordeling ingetrokken. Dat wordt dus lang wachten op de D van Default. De inmiddels gearresteerde CEO was zo verstandig om zijn aandelenpakket te verpanden. Benieuwd op welk exotisch eiland hij zijn kas heeft staan.

Tegen fraude is geen kruid gewassen, de fraudeur doet er alles aan om te voorkomen dat de waarheid aan het licht komt. Zeker als er ook nog eens sprake is van samenspanning en valsheid in geschrifte treft de gewone belegger geen blaam. Die kan immers onmogelijk controleren of er sprake is van fraude. Daarvoor zijn accountants, toezichthouders en analisten. Er zit echter te veel tijd tussen het artikel van Dan McCrum in de Financial Times, een journalist die zich baseerde op klokkenluiders en voor het eerst publiceerde over mogelijke fraude binnen Wirecard, en de definitieve val van het bedrijf. Mede gelet op de omvang van de fraude is het opmerkelijk dat de controlerende partijen er zo lang over hebben gedaan. Het lijkt wel of ze zelf betrokken zijn bij deze fraude. Reken er in ieder geval op dat de concurrenten van Wirecard nu veel strenger worden gecontroleerd. Blijkbaar kan in de virtuele fintech-wereld gemakkelijker worden gefraudeerd. Er zijn geen fysieke goederenstromen, maar er zou toch een administratie moeten zijn van de omzet. En dat het geld dan uitgerekend bij banken op de Filipijnen zou moeten staan, stelt ook al niet gerust. Kennelijk zijn er in de virtuele wereld geen red flags. Die Filipijnse banken ontkenden overigens direct dat ze een relatie hadden met Wirecard. Exotische oorden zijn populair bij fraudeurs. Er worden minder vragen gesteld en er is altijd wel een toezichthouder te vinden die een oogje dicht wil knijpen. De CEO van Wirecard was in een vorig leven consultant bij KPMG, wellicht was hij daarom goed ingevoerd in het omzeilen van controles door een accountant.

Fraudes komen meestal aan het licht tijdens een crisis. Het is onwaarschijnlijk dat het hierbij blijft. De Amerikanen pakken nu de in de VS genoteerde Chinese bedrijven aan vanwege een vergelijkbare fraude bij Luckin Coffee. In het kader van gelijke monniken, gelijke kappen komen nu de Duitse bedrijven in aanmerking voor dezelfde harde aanpak. Europese aandelen waren dankzij de Brexit, Italië en het geruzie in de eurozone toch al niet populair, dus dit kan er ook wel bij. Wat mist bij de Wirecard-fraude is humor. Bij de fraude van Parmalat verdween al het geld in een SPV in de Cariben. Dat vehikel had de naam Buco Nero, wat Italiaans is voor zwart gat. Tijdens de kredietcrisis was er in Londen een structured-credits-vehikel met de toepasselijke naam Gordian Knot, voor zover bekend geen familie van de president van de Nederlandse bank. Meer recent ging bij het bedrijf Theranos nog 9 miljard in rook op. Maar bij Wirecard niets van dat alles, Duitsers hebben geen humor.

Photo by Jonas Leupe on Unsplash